qəmiş

is.

1. Bax qamış. Stol üstündə bir dənə naxışlı gözəl qələmdan və bir qəmiş qələm var idi. P. M..

2. məc. dan. zar. Təngə gətirən, əl çəkməyən, zəhlə aparan, bezikdirən adam haqqında. Söz deyirsən yenə çatmır qəmiş oğlu qəmişə; Mən ölüm, Kirpi dayı, yaxşı fikir ver bu işə! Şəhriyar.

◊ Qəmiş qoymaq dan. – bir işin gedişinə, düzəlməsinə mane olmaq, müdaxilə edib əngəl törətmək. Qəmiş olmaq dan. – təngə gətirmək, əl çəkməmək, zəhlə aparmaq. <Məcid kişi:> Əl-ayağa dolaşma burda, sən maşın sürəndə biz qıraqdan qəmiş olmuruq ki?! İ. Ş.. Qəmişini çəkmək dan. – əl çəkmək, rədd olmaq, rahat buraxmaq. Sən öl, sən bu ayın sahibi, məndən qəmişini çək! Dadaş canı, yaxamdan əl götür! Məni alverdən qoyma. M. S. O..